Kerbelam Şiiri - Murat Bekir Alpars

Ne zaman söz söylesen, cezbe kapılır ruhum,
Öyle dalıp sedana kendimden geçer gibi...
Sensiz kaldığım her an, sılam da kalır ahım,
Gurbet olur her yanım, yurdumdan göçer gibi...

Hasretin yoruyorken, isyan gelince dile,
Bir teselli bulurum yırtık bir resmin ile,
Gözlerin hayalimde, hemde ağlarken bile,
Kirpiğin de bir neşe, mutluluk saçar gibi...

Dizlerinin dibinde, içime huzur salan,
Bir kokuyu solurum, canıma canan olan,
Yıldızlar gülüyorken, gecesi senle dolan,
Her seherin yüzünde, çiçekler açar gibi...

Sen ey benim Kerbelam, hasretin her anında,
Ellerini ararım, Zülfikarın kınında,
Yüzünü görmeyince, o savaş meydanında
Üzerimde süzülür, ebabil uçar gibi...

Hakan olsam ne yazar, bir hücreye tıkılıp,
Tahtımı unuturum, bir köşeye yıkılıp,
Sensiz hayat istemem, şu dünyadan sıkılıp,
Vazgeçerim canımdan, ölümü seçer gibi...