Kent, dağ ve her şey Şiiri - Emine Başa

KENT, DAĞ VE HER ŞEY

bir kentten giderken
gözlerini bırakır mı insan
bırakırmış
anladım
arkada kalan göz
kentin sokaklarında şiirini ararmış
belki de dizelere sığmayan bir hayatı
sokağın kalbine akıtırmış
-ki kent iyi baksın şiire

şimdi
kadının gittiği yerin
göğü de arıyor çaresiz bir şiiri
çaresiz
çünkü kuşlar yalnızlığın şarabını içmiş
bu yüzden uçarken yalpalıyor
bir buluta çarpıyor kanatları
sert ve acımasız bir iklim yağıyor
susuz ve kurak gecelere açılıyor
kadının gördüğü düş
iki yıkılmış kent geçiyor düşün perdesinden
jenerikte adı sanı duyulmamış bir yönetmen
henüz yazılmamış bir senaryonun
sonunu hazırlıyor

bir dağa yaslanmak istemişti kadın
yorgundu ve sancılıydı
saksıda yetiştirdiği papatyanın
dökülmüştü yaprakları
sadece kuru bir dal
toprağın ellerine tutunmuştu
sokaklarından kan revan
şiirler akmıştı sonra
dizeleri eksik, imgeleri kusurlu
ömrünü
bir sandığa kapatmıştı
dağın derinine saklanınca
kapattığı her şey
kabuk bağlar sanmıştı
oysa bütün sanmaların
toplamıydı o sandık

şimdi gözleri de yok
………………
Emine Başa