Kendinle konusmalar Şiiri - Yusuf Berkman

Kapanmış pencerelerin ardında
kendime sorduğum sorular var—
Her biri bir darbeydi çocukluğuma,
her biri biraz daha eksiltti
beni benden,
her biri biraz daha eksiltti düşleri bende.

“Sen kimsin?”
dedim bir gün,
cevap gelmedi.
Yalnızca annemin yüzü belirdi karanlıkta—
yarım kalmış bir ninninin ucunda büyümüşlüğüm.
Babamın suskunluğu,
geleceğe dair fısıldanan cevaptı;
anlamlandıramadığım
salonun köşesinde hâlâ durur.

İçimde büyüttüğüm o yabancı:
Ben miydim?
Yoksa toplumun alkışladığı, sevemediğim evrilmişliğim?

Bir gün, herkes çekilirken kenara,
ben içimde kaldım.
O an yaralarım cevap verdi bana:
"Direnmek,
herkes gibi olmamaya yemin etmekti."
Yüzlerimizin altına gizlenen bizleri
sabırla büyütmekti.

Ve evet,
kendi yolunu seçen
yalnızlığa razı olmalıydı.
Çünkü
en kalabalık cehennem,
başkalarının düşleriyle
yaşamak zorunda kalanlardı.