Kendini unutanlar için Şiiri - Luna Miraa

Bazen insanın içinde bir sessizlik büyür…
Kimse fark etmez ama sen bilirsin; gülerken bile için acır.
Değer verdikçe eksilirsin, anladıkça anlaşılmazsın.
Ve yine de içindeki o küçük çocuk fısıldar:
“Kalk, daha bitmedi.”
İşte o ses, hayatta kalmanın diğer adıdır.
Çünkü insan, yıkılsa bile küllerinden yeniden doğmayı öğrenir.

İlk aşkın yıkar seni.
İçindeki saflığı, inancı, hatta bir kısmını alır götürür.
Ama o gidiş, seni güçlendirir.
İkinci aşkın gelir — eğlenirsin, gülersin, hayal kurarsın,
ve tam “işte bu” dersin, bir bakmışsın o da gitmiş.
İçinde ikinci bir kırılma olur,
ama bu kez ağlarken bile olgunlaşmışsındır.
Üçüncü aşkın kalıcı olduğu söylenir,
ama inan bana, insan birini gerçekten sevdiyse
bir daha asla aynı yerden sevemez.
O sevgi silinmez; sadece başka bir şekle bürünür.

Ben de sevdim.
Severken en büyük yaralarımı aldım.
Bana iyi gelir sandım, oysa en çok o yordu.
Ve bir gün fark ettim —
kendimi sevmeyi unutmuşum.
Sorsan, “Unuttun mu onu?”
Hayır, unutmadım.
Ama artık onunla değil, kendimle barışmak istiyorum.

İnsan, sevilmeye aç bir varlık.
Bir bakışta umutlanır, bir ilgiyle bağlanır,
ama o ilgi çekildiğinde her şeyden kaçar.
Ve o kaçışta kendine duvarlar örer.
O yüzden, kimseyi kendinden çok sevme.
Sev, aşık ol, hisset ama kendinden vazgeçme.
Çünkü kaybolan hep sensin.

Hayat, kimsenin kalıcı olmadığı bir yer.
Bunu fark ettiğinde, giden kimse seni yıkamaz.
Gitmek normaldir, kalmak cesaret ister.
Ve sen, kalmayanları affedip yoluna devam ettiğinde büyürsün.

Kalbinin sesini dinle.
Mantığın bazen sessiz kalabilir, ama kalp hep doğruyu fısıldar.
Kalp yanılmaz, sadece çok sever.
İçinde bir ses “yürü” diyorsa, yürümekten korkma.

Kimseye kendini beğendirmeye çalışma.
Zaten sen, olduğun gibi eşsizsin.
Kendini sevmek bencillik değil;
bir daha kimsenin seni yok etmemesi için atılmış ilk adımdır.

Sana “yapamazsın” diyenler olacak,
ama sen kalbinin ritmiyle yürümeye devam et.
Çünkü gerçek zafer, kimseye bir şey kanıtlamakta değil,
kendine “ben yapabildim” diyebilmektedir.

Ve unutma Lunamira,
hayat kimsenin seni anlamasını bekleyecek kadar uzun değil.
Sen sadece kendi hikayeni anlat —
çünkü bir gün herkes “vay be” diyecek.
Ama o zaman sen çoktan yolunu bulmuş olacaksın.