Kendini Bulmak Sessizlikle Başlar

Bir ömrü
kelimelerle kurmaya çalıştım,
ama meğer
en doğru cümle
hiç söylenmeyenmiş.

Susarak yürüdüm
gönlümün kırık taşları üzerinde.
Her adım bir yankıydı
geçmişten,
her durak bir iç hesaplaşma.

İçimde kaybolduğum o karanlıkta
kendimi ararken,
gökyüzünü değil
kendi içimi dinlemeyi öğrendim.

Zannettim ki
anlatınca hafifler acı,
oysa acı,
anlaşıldığında kaybolurmuş.
Ve bazı insanlar
dinlemeye değil,
duymaya bile gelmezmiş yanına.

Sonra sustum
öyle bir sustum ki
içimdeki çığlık bile
saygıyla geri çekildi.

Kırıldığım yerlerde
çiçekler büyüttüm.
Yalnızlıklarımın ortasında
bir kendim
bir kalem
bir de Allah vardı.

Meğer
kendini bulmak,
gürültüden uzaklaştığında başlıyormuş.
Meğer
en hakiki ses,
sessizliğin ta kendisiymiş...

Şimdi sorarsan bana
neredesin diye,
“içimdeyim” derim
bir gülümsemenin kıyısında
artık kimseye anlatmadan,
kimseyi kırmadan,
kimseyi beklemeden.
S.GÖL