Kendini Arayan Akrostiş
Çok zaman geçti, geride kalan tufan. Orada,
şehrin ayaklarında. Kış’ın beyaz örtüsünde üşüyen.
İsimsiz sokaklar kadar
Yalnız. İki çocuk olsak.
Sanabakan güllerinin önünde.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
