Kendine gelememe Şiiri - Ömer Çetinkaya

Karıştırdım hayatta,rüya ilegerçeği,
Dikenle deste ettim,karanfili çiçeği.

Unuttum yıllar oldu,güneşin doğduğunu,
Yüreğimden acıyı,bülbülün sağdığını.

Dalıp dalıp gitmem mi? hayır o fikirdeğil,
Elim açmam semaya,istemek zikir değil.

Sanıyorsan yanıldın,dudur durur ağlarım,
Ellerimi değilde,beynim Hakka bağlarım.

Her eserden yol bulur,müessir'e giderim.
Aya,yıldıza,güne,birer imzadır derim.

Ama ben bu halimi,benzetiyorum neye?
Hep karşıyım kendime,üf leyene uy diye.

Uy ku hava tam olsun,dinleyense mest ola,
O'nun emrini tutan,insanlarda üst olu.

Değilse dalgalanmam,bana fayda mı verir?
Eğer engin olazsam,altım üste çevirir.

İşte bazen cezbeye,kapılmam da olmasa,
Gözlerine bakınca,gönlüm nem den almasa.

Bulanır durulurum,göl gibi içe dönük,
Mesnetimi bilmedim,ondan da sedam sönük.

Lafz'ım ben de ben ile,atıp tuttum ha bire,
Nefesimi tükettim,konuşarak boş yere.

Söyle kim irşad oldu? çığlığından sesinden,
Ne kadar yer yanar ki? çıngı'nın kendisinden...

03.01.1992