Kendimle Kaldım Şiiri - Hamit Atay

Kendimle Kaldım
Senden sonra
Kimseye anlatamadım kendimi.
İçimde taşıdığım sessizliği
Adını andıklarında bile kıramadım.

Sokaklar aynıydı…
Ama hiçbir yol eve çıkmıyordu artık.
Ben hep yarım döndüm geri,
Sanki her dönüşte biraz daha eksiliyordum.

Dostlar gülümsememi sordu…
Oysa ben,
Aynaya bile bakamıyordum o sıralar.
Çünkü o gülümsemeyi
Senin ellerinde bırakmıştım giderken.

Geceleri uykusuz,
Gündüzleri sebepsiz geçirdim.
Saatleri saymayı bıraktım bir süre sonra,
Çünkü geçen zaman değilmiş aslında…
Geçmeyen sensin.

Bir umut bekledim
Kapı her çaldığında,
Telefon her çaldığında...
Ama gelen hep “hiç” oldu,
Giden hep “sen”.

Şimdi,
İnsanların arasındayım ama
İçim hâlâ seni susuyor.
Konuşsam acıtır,
Sussam zehir olur…

Ve sonunda öğrendim:
Birini kaybetmek,
Sadece onu yitirmek değilmiş...
Kendinden de biraz koparmakmış.

Ben artık seni değil,
Sana inanan halimi özlüyorum.
Ve evet,
Bu da itirafım olsun:
Sen gidince ben,
Kendimle kaldım...
Şiir Hamit Atay 28.12.1984