Kendimle Kaldım Şiiri - Seyrani Göl

Sesini unuttum
ama yankısı hâlâ dolanıyor içimde.
Bir zamanlar orada sen vardın,
şimdi yalnızca ben ve sessizliğim.

Sormuyorum artık "neden?" diye,
çünkü bazı sorular
cevapsız kalınca iyileşiyor.
Ve bazı yollar
tek başına yürüyünce anlam buluyor.

Adını anmıyorum,
ama bildiğin gibi de unutmuyorum.
Çünkü unutmamak bazen çare değil,
sadece avuntudur.

Ben, kırılmadan dağılmayı öğrendim.
Toplanmadan devam etmeyi…
Gözyaşı dökmeden içimden geçmeyi
ve acıyı
bir arkadaş gibi sessizce dinlemeyi.

Giden sensin, kalan da…
Ama en çok
kendimde buldum kaybettiğimi.
Bir eksilmenin ardından
bir var oluş büyür bazen,
adını kimsenin bilmediği yerlerde.

Şimdi ben,
kendimle kaldım.
Ve bu yalnızlık
hiçbir zaman olduğundan daha az değil
ama belki ilk kez bu kadar
gerçek.
S.GÖL