Kendimi Sana Anlatamadim Ölüm

Kendimi Sana Anlatamadım Ölüm.

Sen, bir temuz sabahi içime çektiğim toprak kokusu
Ağlamaklı bir yaz sıcağında, ürkütücü kızıl güneşin ışığında.
Dayının yüreği yangın yeri ... Yusuf Kızılöz

Derler ki en adil senmissin ölüm? Yalan, Öyle olsan, birine erken birine gec gelmezdin. Öyle olsan, biri fidanken, birini tohumda almazdın. Birileri adını hayat koymuş, o yolda yürüyorum şimdi her günki gibi. Aklımda sen yoksun. Bir çığlıkk sesiyle ürperisimi ya da bir kavgaya denk gelişimi veya kendi hayatıma son verişimi zevkle izliyorsun bir yerlerden, biliyorum. Bu son olsun.

Ölüm, sen git şimdi? Kazara gözlerine baksam, en büyük, en dipsiz karanlığım oluyorsun.

Ölüm, ben şimdi sana kendimi nasıl anlatsam? Nasıl başlasam bana dair cümlelerime? Neremden tutsan bin ah işitirsin. Nasıl bilmek istersen öyle bil. Nerenden baksam karanlıksın. Dokunmaya kalksam, düşüncesinde bile, boğar beni cehennem ağzın, içimdeki titreyen bu kaygı, o çığlıklar içindeki sessiz dokunuçun, her an daha da yaklaştırırken beni sana su zaman denen şey, yok olsun istiyorum. Benim derdim kendime. Şimdi buradan, ergen yaslarıma seslensem dönüp geriye. Ah, o gereksiz bunalımlar, gereksiz seni çağırışlarım? Büyümek için o sabırsız yarışlarım? Beğendiniz mi yaptığınızı? Elimi uzatınca gökyüzüne dokunamıyorum artık? Büyüdüm! Pamuk prensesin gercek olduğu yalanmış üstelik! Ne oldu?

Uzak git, bak, dört çocuk var koynumda diyorum? Alamazsın beni, henüz erken. Onları bana verdiyse, O en yüce aşk? Vazgeçemem en güzel günlerini görme hakkımdan. Sen git simdi?

Bir kez olsun git unuttur kendini. Yok olsun istiyorum, seni bana yaklaştıran her şey! Duymayasım görmeyesim var seni. Ne kadar inançlı olsam da, hak olarak bilmeyesim var seni. Anla işte.

Sen hep aynı yerdesin ölüm, oysa ben sana hep erkenim. Sırf geç gel diye sen, daha çok sarılıyorum hayata, ama nafile. Sen yoksan, hayatın bir anlamı var mı? Acaba! Sırf yüzüme düşmesin diye gölgen, bin tane çare arıyorum aklımdan. Daha dikkatli yürüyorum. Biri yüzüme gülse, çocuklar gibi seviniyorum üstelik. Senden kaçışlarım, iyi geliyor bana. Anla işte.

Birde en çok etrafımdakilere söz geçiremiyorum ölüm. Hele ki, tek Hasan Hüseyin‘e hiç söz geçiremiyorum. Sen benim nefesimdin, yaşam kaynağımdı. Ben ki, şensiz yapamaz yaşayamaz bir insanım. Uzak git, uzak dur bizden ölüm dedim! Ama sensemizden elini hiç çekmedi ve pesimizi bırakmadı, kıskandı bizi, sevgimizi, saygımızı, bizim birbirimiz için yaratılmış ruh ikizleri olduğumuzu bildiği için vurucu darbesi çok ağır oldu. Sana sevgim hiç bitmiyor bu kahrolası hayatta. Penceremi her açışımda, daha çok güneşli günler, daha çok sabahlar görmek istiyorum. Seviyorum gelecek güzel günlerin hayalini kurmayı, hep seviyorum. Acaba yirmi yıl sonra ne olacak demeyi seviyorduk beraber ve planlarımız çoktu. Çok çok planlarımız yarım kaldı. Git, git ki, adım yaşayamadı olmasın. Biliyorum hayat,sen de haklısın? Nankör şu insanoğlu denen nesne. Ne kadar yaşasa da yetmiyor, hayallerin ötesi yok değil mi? Ama ben de haklıyım; beni her an koşuşturan, zamanı elimden çalan her kimse, neyse ona sor?

Derler ki, bu yaşadığımız rüya bir ölüm, aslında senmişsin hayat. Biz dünyaya ölüp sana doğuyormuşuz meğer ki, her saat geçtiğinde. Bir hasret, bir huzurmuş sana kavuşmak. Bir ışık, bir aydınlık, bir beden yüküymüş topu topu bu hayat denen düzenbaz! Öyleyse yüzün neden bu kadar çirkin? Neden çığlık çığlıga bir sessizliği var gelişinin? Neden bu kadar ağıtlar yakar sana kavuşmak? Ya bu ellerim? Ya bu tenim, ya bu güzel bedenım! Tutmasın ellerim. O çok sevdiklerimin sesi, çınlamasın kulaklarımda. Gözlerim görmesin. Titrek dudaklarım gelmesin bir araya sen geldiğinde. Öyle geç gel ki, yaşadı yaşayacağı kadar densin. Sana dönen yüzüm hasretinden yansın. Gelişin erken değil zamanında yatağımda, düğün bayram olsun.

Öyle gelseydin ölüm ... Yaşasaydı ve eceliyle ölseydin, bu bile bana ağır gelirdi! Çok ağır gelirdi! Yaşadığıma seviniyorsam dünyanın en namer insanıyım benim Gül Yanaklı Prensesim! Işıklar yoldaşın olsun!

Hüseyin Arslan - Hollanda - 17.04.2020