Kendime Gömüldüm Şiiri - Muhammed Yağmur

Kimse duymadı içimin çığlığını,
Ne bir dost,
Ne bir gökyüzü...
Sanki dünya sağır olmuş,
Ben içime düşmüşüm sessizce.

Yoruldum,
Gülmekten değil…
Gülüyormuş gibi yapmaktan.
Gözlerimin içiyle değil artık,
Sadece yüzümle yaşıyorum.

Ne zaman kendime dönsem
Karanlık bir boşluk bakıyor gözlerime,
Sanki ben, ben değilim…
Sanki içimde yıllardır
Konuşmayı unutan biri yaşıyor.

Bir rüzgar esse,
Bir yaprak kıpırdasa,
Kırılacak gibiyim her yerimden.
Düşmeye meyilli bir yalnızlığım var,
Tutunacak hiçbir tarafı kalmamış.

Gece oldu mu daha da büyüyor içimde acı,
Uykular da terk etti beni,
Düşler bile…
Şimdi her şey suskun,
Bir tek kalbim gürültülü,
O da kendine küsmüş çoktan.

Kendime gömüldüm bu gece,
Toprak yok… mezar taşı yok…
Sadece içimde
Bitmek bilmeyen bir bekleyiş var,
Adını bile unuttuğum bir “ben” için.