Kendime Gidiyorum Şiiri - Özlem Saba

O da yoruldu dönmekten
Kırıldı gramofonun iğnesi
Şarkısı bitti hayatının

Bitince müziği içinde
Gülüşünü askıya astı kadın
Geceyi giyindi üzerine
Tek tek baktı yüzündeki zamansız izlere
Bedenine atılan çiziklere
Ruhundaki boşluklara baktı sonra
Biraz daha araladı kapıyı
Akıttı gözyaşlarını boşluğa

İnceden yağmur yağıyordu
Sokak uyuyordu

Yanlış yerde arıyordu kendini kadın
İçinde kaybettiklerini
Şarkılara, şiirlere soruyordu

Gecikmiş ayrılıklardaydı aklı
Bavulsuz yolculuklarda

Önce bir bilet kesti düşüne
Üstünü bıraktı
Tek tek tüm odalarını dolaştı evin
Sıcağı bozulmamış çarşaflara sarıldı önce
Öptü, kokladı

Örtüsü bozulmamış yataklara yattı
Açılmadık kutulara
Kilidi uydurulamamış kapılara baktı sonra
Yanına alacak hiçbir şey bulamadı

Sağanaklaşıyordu yağmur
Bir kova koydu su alan çatı katına
Saçlarını taradı sonra
Gözlerini sildi
Aynaya baktı uzun uzun

Gece tül gibi yapışıyordu üzerinde
Ne de yakışıyordu kadına gece

Sıcak bir nefes verdi sonra
Titriyordu elleri
Hiçbir şeye el uzatamamışlığından yakaladı ellerini
Sardı, ısıttı sonra

Ve çıkarken
Şunu yazdı hüznün buğulu camına

Bu kez, kendime gidiyorum!

Özlem SABA