Kendime Dönüş Şiiri - Sinan Bayram

Hiçbir yere gitmedim aslında,
Sadece içimde biraz daha derine indim.
Her düşünce, bir merdiven basamağıydı;
Ve her basamakta biraz daha az ben vardım.

Penceremde bir gökyüzü var — ama bana ait değil.
Bulutlar geçiyor, aceleyle, sanki bir anlam peşindeler.
Oysa anlam, geç kalanın payına düşer,
Ve ben hep geç kalan oldum kendime.

Bazen Tanrı’yı hissederim,
Ama belki de sadece kendi yalnızlığımın yankısıdır o.
Çünkü dua da bir tür monologdur,
Sadece sesi göğe değil, içe yönelmiştir.

Zaman...
Bir aynadır belki, kırık ve sessiz.
Ne görürsen, hep senin eksik halindir.
Ben ise, kırığın içindeki bütünlüğü özlerim.

Ah, var olmak ne kadar yorucu,
Hele kendin olarak kalmak ne kadar imkânsız.
Ama yine de yazıyorum —
Çünkü susmak da bir biçimdir ölmenin.

Sinan Bayram