Kendim Ettim Şiiri - Hakan Aydemir

Yeniliyorum şeytana hep beş zaman
Kovuluyorum dipsiz bir karanlığa
Bütün kayıplarımla ruhumun sürgünlerine yol aldığım zaman
Yakıcı bir yokluk uzanıyor sonsuz boşluğa.

Kendimi kaybetmemin acısını çok çektim
Ruhum gözümden silinip lağımlara akıyorken
O özlediğim benliğim beni başıboş bırakan gençliğim
Rüzgarında savuruyor ben şeytana yenilirken.

Yaşarın sandım elimi kendi günahıma sildim
Sonra gidip yıkadım geçip gider sandım herşey
Geçip gider terkeder yaşadıklarım kötülüklerim
Oysa bir gölge gibi takipteymiş geçmişim yuvarlanmış herşey.

Aldığım her solukta içime çektiğim hayat
Zehirliyormuş öldürüyormuş beni
Ne yaşasam hep kaybetmişim tam bir tezat
Kime sığınsam hep yitiriyormuşum kendimi.

Hayatımın bir ara o hızla akıp giden döngüsü
Yalnızca küçük hatıralara yerleştirdiğim bir evresi
Ruhumla konuşur gibi titremem düzgün bir masa örtüsü
Kendini sev diyen ruhsuzluğumu kelepçeleyen hayatın bir karesi.

O geçmişteki hayatımı öldürüp şeytanın ateşi altına
Şeytanın acılı evine pis bir dünyaya yeniden doğmaktan
Günahımı tanıdığım o sarhoş günlerimin kahrına
Kulağıma fısıldıyormuş çok yakınsın kurtulamazsın ateşte yanmaktan.

Geçmişin savruk rüyasından kırıntılar bıraktım
Sonsuzluğa uzanan hayatımı darmadağın ettim
Hesap anı geldikten sonra göz yaşlarımı kana buladım
Ne ettiysem bu dünyada ben kendim ettim.

kizilentari