Kendi Yolunda Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Bir sabah uyanırsın, sessizce,
Kimse bilmez içindeki yangını.
Bir hedef belirler kalbin,
Ne çok uzağındadır, ne de hemen yanında.

Bir hayal kurarsın,
Küçük bir tohum gibi başlar içinde,
Kimi güler, kimi inanmaz sana,
Ama sen bilirsin: bu yol senin kaderinle yazılı.

İlk adım hep zor gelir,
Sanki dünya sırtına yaslanmış gibi.
Dizlerin titrer, yüreğin ürker,
Ama bir ses fısıldar içeriden: “Devam et.”

Zamanla öğrenirsin düşmeyi,
Sonra da ayağa kalkmayı,
Kendinle yüzleşmeyi, affetmeyi,
Ve en çok da sabretmeyi…

Geceler olur, tek başına kalırsın,
Sadece duvarlar tanıktır gözyaşına.
Ama sabah olur, gözlerini silersin,
Ve bir kez daha başlarsın sıfırdan.

Kitaplar dost olur, yollar öğretmen.
Her başarısızlık bir derstir sana.
Kendini tanırsın aynalarda,
Güçlü yanını da, zayıfını da severek.

Zihin büyür, ruh olgunlaşır,
Artık hedef sadece bir nokta değil;
Bir yön, bir duruş, bir yaşam biçimidir.
Ve sen yürümeye devam edersin, adım adım.

Kimse bilmez içten içe neyle savaştığını,
Görmezler arkandaki dağları,
Ama sen taşırsın hepsini sessizce,
Ve gün gelir, zirveye varırsın kendi ellerinle.

O an anlarsın:
Başarı, bir sonuç değilmiş aslında;
Yolda gelişen bir insanın,
Kendine verdiği sözleri tutma biçimiymiş.

Sen kazandın, çünkü vazgeçmedin.
Sen büyüdün, çünkü kendini yendin.
Sen başardın, çünkü kendin oldun.
Ve en önemlisi, hep kendi yolunda kaldın.