Kendi kalbinin Katili...

Bir insan kendi kalbinin katili olur mu…?
Olurmuş.
Sessizce, kimse duymadan,
Bir gülüşü yarıda bırakıp,
Bir umudu kendi elleriyle boğarak.

Sevdiğini söylemez, susar…
Özlediğini bilse de aramaz…
Gözlerini kapatır ışığa,
Kendi karanlığında kaybolur.

Ve kalp, çırpına çırpına susar,
Atışları küllenir zamanla.
Ne bıçak izi vardır ortada,
Ne de kanlı bir suç mahalli…
Ama cinayet işlenmiştir çoktan.

Katili de bellidir:
Kendi korkuları, kendi suskunluğu,
Kendi elleriyle kendini yaralayan o insan.

Bir insan kendi kalbinin katili olur mu…?
Olurmuş.
Çünkü bazen en büyük düşman,
İnsanın kendine söylediği yalanlardır.
“Mutluyum” der, oysa gözyaşlarını gizler.
“Geçti” der, oysa kalbinde hâlâ kanar bir yara.

Ve böyle böyle,
İnce ince ölür içinde bütün baharlar.
Kuşlar uçamaz, güller açamaz,
Ne sevda yeşerir ne umut kök salar.
İnsanın içi mezarlığa döner,
Kendi kazdığı çukurlara gömer hayallerini.

En acısı da şudur:
Kimse fark etmez bu ölümü.
Dışarıdan hâlâ gülümser insan,
Hâlâ nefes alır, hâlâ yürür,
Ama kalbi çoktan toprağa düşmüştür.

Bir insan kendi kalbinin katili olur mu…?
Olurmuş.
Ve en acısı,
Mezarı da yine kendi içinde olurmuş.

@dsız..
13 Eylül 2025