Kendi Kalbim İçin Şiiri - Esma Canyurt

Bir kalbi tutmaya çalıştım
Dağılmasın diye,
Yarılmasın,
Bir avuç acının içinde kaybolmasın diye.

Oysa ellerim titriyordu,
Ben bile fark etmemişim.
Çünkü avuçlarımda tuttuğum kalpten önce
Kendi kalbim sızlıyordu sessizce.

Gözyaşlarını sakladım hep,
Gülümsemelerle örttüm yıkıntılarımı.
Sanki güçlüymüşüm gibi...
Sanki başkasını iyileştirebilirmişim gibi...
Oysa ben,
Bir boşlukta asılı kalmış gibiyim.

Bir gün biri şöyle dedi:
“Sen bir kalbi kurtarmaya çalışıyorsun,
Bu çok değerli…
Ama önce kendi kalbini kurtar.”

Durup baktım kendime,
Ne zamandır unuttuğum aynaya…
Ve gördüm;
Yorgun bir çift göz,
Yaralı bir kalp,
Ve hala susmayı seçen bir dil.

Şimdi içime dönüyorum,
Kimse duymasa da bu fısıltımı:
“Ben de yaralıyım.”
Sadece başkaları değil,
Ben de sevildikçe iyileşirim…
Ben de şefkatle toparlanırım.

Belki bir gün...
Kendi kalbimi tutmayı öğrenirim.
Ve o zaman,
Gerçekten tutabilirim başkasını.