Kendi ile yüzleşmek Şiiri - Hüseyin Erdinc

Kendi ile Yüzleşmek

Gözlerimi kapattım…
Sadece bir an için değil, bütün bir hayatımın ağırlığıyla.
Ve gördüm…
Bastırdığım tüm korkuları…
Unutmaya çalıştığım kırgınlıkları…
Yüzümde çizilmiş ama bakmaya cesaret edemediğim çizgileri…

Her hatam, her sözüm, bir yankı gibi çarpıyor hâlâ duvarlarda…
Ve ben…
Onları görmezden gelirken, kendi sessizliğime hapsolmuşum.

İçimde bir boşluk var…
Öyle büyük ki, kendi kayıplarımı bile sığdıramıyor içine…
Ve ben…
Titreyen ellerimle dokunuyorum sadece yüzeyine…

Öfkem…
Korkum…
Kırgınlığım…
Hepsi bir araya gelip beni tanımaya çağırıyor.
Ve ben, istemsizce başımı sallıyorum…
Çünkü biliyorum…
Kaçmak… hiçbir zaman kurtarmadı…
Kaçmak… hiçbir zaman sessizliğe çözüm olmadı…

Hatırlıyorum çocukluğumu…
Bir yerde bırakılmış umutları…
Yarım kalmış hayalleri…
Ve içimde bir sızı…
Ama anlıyorum ki bu sızı…
Sadece unuttuğum kendimi hatırlatıyor bana…

Ve şimdi duruyorum…
Aynanın önünde…
Gözlerim kendi karanlığımla buluşuyor…
Bazen korkuyorum…
Bazen öfke doluyor içim…
Ama biliyorum…
Yüzleşmek… yıkmak değil, inşa etmek demekmiş…
Kendini kaybetmek değil, bulmak demekmiş…

Bastırdığım tüm duygular bir araya geliyor…
Kırılmışlıklar…
İhanetler…
Unutulmuş sevinçler…
Ve ben… onları birer birer kabul ediyorum…
Onlarla konuşuyorum…
Ağlıyorum…
Gülümsüyorum…
Çünkü biliyorum…
Onları görmezden gelmek…
Kendimi inkâr etmek demekti…

Kendi değerimi görüyorum…
Kendi sınırlarımı hissediyorum…
Kendi gücümü tanıyorum…
Ve bu tanıma… sessiz bir teslimiyet ekleniyor…
Ben tüm bunlara rağmen varım…
Ve bu varlığın içinde… huzur da var…

Bir nefes alıyorum…
Derin…
İçimdeki karmaşayla bir bütün oluyorum…
Ve gülümsüyorum…
Belki ilk defa…
Kendi gözlerimle…
Kendi gerçeğime bakarken…
Hiçbir bahane yok artık…
Hiçbir kaçış yok…
Sadece ben…
Bütün çıplaklığımla…
Bütün kırılganlığımla…
Ve bütün cesaretimle…

Ve anlıyorum ki kendi ile yüzleşmek…
Bazen yalnızlığa yol almak…
Bazen kendini sevmek…
Bazen kendini affetmek…
Ama en önemlisi…
Kendi karanlığında ışığı görmekmiş…
Kendi kayıplarında yeniden doğmakmış…

Ve böylece duruyorum…
Gözlerim açık…
Yüreğim ağır ama özgür…
Ve fısıldıyorum kendi içime…
“Bak… artık kaçacak bir yer yok…
Bütün gerçek seninle birlikte…
Ve sen artık bütünsün…”

Hüseyin Erdinç