Kendi Derdine Düştün Şiiri - Özdemir Koca

Yine deli rüzgar bozmuş kafayı,
Dondurup zulmeder iliklerime,
Senin aşkını söndürmez sanırdım,
Söndürdü köz etti o yüreğimde,

Ve senin haberin bundan yoktu,
Düşmüştün uzakta kendi derdine.

Her ne zaman çıkarsam bahara,
Her ne zaman tomur versem,
Bir don düştü üşüten bir don,
Söndürdü köz etti o yüreğimde,

Ve senin haberin bundan yoktu,
Düşmüştün uzakta kendi derdine.

Oysa benimde hülyalarım vardı,
Yağmur olup yağmak bulutlarda,
Dökülmek dağların eteklerine,
Söndürdü köz etti o yüreğimde,

Ve senin haberin bundan yoktu,
Düşmüştün uzakta kendi derdine,

Mavi boyalı cumbalı bir evde,
Bekledim seni geceler boyu,
Belki çalarsın oyma kapımı,
Söndürdü köz etti o yüreğimde,

Ve senin haberin bundan yoktu,
Düşmüştün uzakta kendi derdine.

Zona gibisin bilir misin sevdiğim,
Çeker gidersen yeri gelince,
Kurtulmak ister şu gönlüm senden,
Yapışmış kalmışsın şu bedenime,

Olsun boş ver desen yine gelirim,
Yürüyerek her çölde seni bulurum,
Kölem ol desen kölen olurum,
Bağlanmış kalmışım zülüflerine,

Ve senin haberin bundan yoktu,
Düşmüştün uzakta kendi derdine.