Keman ve Kırık Kalem Şiiri - Mehmet Bildir

Keman ve Kırık Kalem

Yine sessizleşiyorum…
Ama bu defa değil kelimelerim,
nefesim bile susuyor.
Bir vefanın en ince notasına
bir keman ilişiyor uzaktan
ağlamıyorum ben,
o benim yerime döküyor gözyaşlarını.

Mazim…
her çığlıkta gözlerimin önüne seriliyor.
Ve ben ne zaman hatırlasam,
boğazımda bir hıçkırık,
sustuğum kadar yok oluyorum.
Bir kadehin dibinde,
bir sigaranın dumanında
sessizliğim ses buluyor,
çığlık gibi yanıyor içimde.

Telleri koparcasına çalıyor bestekâr…
Bir keman ağlıyor,
ama bir adam için.
Ben onu duyuyorum
o kadar duyuyorum ki,
içimde bir ses “yeter” diye inliyor,
ama herkes sağır.
Onlar sadece notalara bakıyor,
bilmiyorlar
her notada ben ölüyorum.

Bu beste…
bir adamın gözlerinden düşen son bakış,
bir kalbin delik deşik olmuş ritmi,
bir vedanın son cümlesi...
Dudaklardan dökülürken bile
acıya tutunuyor her hece.

Ve bir kalem,
evet… bir kırık kalem,
ihaneti yazıyor
kan gibi akıyor satırlara.
Her kırıldığında kalem,
bir harf
kendine mezar buluyor.
Sayfalar,
kalemin gözyaşlarını emiyor usulca.
Satırlar…
sanki bir kırık kalemi
bağrına basıyor ağlayarak.

Henüz gece olmamış,
ama gündüz de değil…
Bir yas havası asılı kalmış göğsümde.
Bir keman çalıyor
her teli bir acıyı dile getiriyor.
Bir kalem yazıyor
her ucu kırıldıkça bir adam daha eksiliyor içinde.

Bugün…
ilk kez bir adam,
kendi içine bakıyor.
Gözlerinden değil de
yüreğinden akıyor artık yaş.
Ve kalbinde sakladığı her şeyin
bir kemanın teline
ve bir kırık kalemin ucuna
emanet olduğunu anlıyor.

Bir adam,
bir keman ve bir kalemle
kendi suskunluğuna
mezar kazıyor bu gece.

Ama işte o anda
kemanın teli en son sesini verirken,
ve kalemin ucu son kez kırılırken…
bir boşluk değil,
bir yankı kalıyor geriye:
"Ben buradaydım."

Ve bu yankı,
gözyaşından daha sessiz,
ama çığlıktan daha gerçek…

Mehmet Bildir
14.07.2025