Kelimesiz Feryatlar Şiiri - Kasım Kobakçı

Görmezden gelişin, bir maharet adeta,
Özenle örülmüş, bir kayıtsızlık sanki.
Canım, anla beni, bu bir serzeniş değil,
Yalnızca, odadaki o bariz boşluğa,
Aldırmıyor görünmen, bir acayip.
*
İnsan, sakındığı şeye dönüşür, en sonunda,
O şeyin fısıltısına, o şeyin gölgesine bürünür.
Yutulmuş cümlelerin, tortusuna,
Vazgeçilmiş bir hayalin, kırıklığına,
Kapı altından sızan, rüzgarın uğultusuna,
Öylesine bürünür ki,
Ve raftaki o, tozlanmış fotoğrafa,
Vicdanı, bir kutuya hapsedilmiştir,
Ve bakışlarına dönüşür,
Yani, bir sessizlik yeminine belki,
Ve bir gün, birinin, her şeyi anlatmasına benzer,
Anlatırken anlatırken, titreyen ifadesine.
*
Canım, bir vicdan nasıl susar,
Taş değil, demir değil, bir vicdan nasıl susar,
İçimde kelimesiz feryatlar.