Kelime Değil Şiiri - Dünya Yükünün Hamalı

Akıl bir kandil,
Mantık onun yağı,
Bilim, fen ise
Hakk’a çıkan yolun işaret taşı…

Kendini bilmeyen, neyi bilsin?
Hakk’ı tanımayan, nasıl insan densin?

Sevgiyle yoğrulmamışsa gönül,
Merhametle ıslanmadıysa bakış,
Vicdan ile sarsılmıyorsa iç
Ve ahlâk ile tartılmıyorsa her iş —
O can cansızdır, nefsin elinde bir yansıdır.

Hak’tan gelen, hak ile olur,
Hukuku tanıyan, kendini bulur.
Adalet terazisinde tartılmadan
Hiçbir yol erdemle dolmaz.

Rızalık, Yaradan’ın suskun rızasıdır.
Kuldan önce, kalbin izni gerekir her adıma.
Ve o izni gözeten,
Yol’un ehlidir;
İşte ona derler: İNSAN.

Alın teriyle pişmeyen lokma,
Lokma değildir, beladır.
Emek vermeyen, nimet bilmez.
Helâlinden kazanmayan,
Kendine haramı çağırır farkında olmadan.

İNSAN, bedende değil;
Kalpte, niyette, özde tecellî eder.
Surette değil;
Sırrında ve sırra giden yoldadır.

İNSAN,
Bir kelime değil,
Bir haldir.
Bir duruş, bir arayış, bir vuslattır.

Aşkla bakan,
Aşkla işiten,
Aşkla yürüyen her cana
Erenler der ki:

“Sen artık adımla değil,
İNSAN adımla anılırsın.”