Kelebek ve hayal Şiiri - Mücahit Aras

Bir şiir yazmak için otururum masaya,
Bütün kelimeler ürkek, saklanmış köşe bucak.
Kalem titrer, kağıt bekler,
Göğsümde yankılanan o büyük boşlukla.

Bir kelebek düşer aklıma,
Kanatları mavi, ucu yanık,
Bir çocuk, bir hayal, bir düş,
Ne varsa benden önce geçen bu dünyadan.

Kelebek misali bir ömür işte,
Bir dokunuş, bir ses, bir nefes,
Sonra uçup gitmek, ardında
Hiç bir şey bırakmadan.

Oysa biz kalırız burada,
Ağırlığımızla, yüklerimizle,
Düşlediğimiz hayatla,
Yaşadığımız arasında kaybolarak.

Bir sorunun cevabını ararız hep:
“Mutluluk nedir?” diye sorar bir bilge,
Cevap, bir çocuğun ellerinde saklı,
Ya da sevdiğinin gözlerinde belki.

Ama işte biz ararken,
Hayat akar gider sessizce,
Her şey olmadan önce,
Aslında hep bir şeydir.

Kelebek olur, rüzgar olur,
Bir gün biri gelir, biri gider,
Ve biz sadece bakarız ardından.

Şimdi bir şiir yazarım yeniden,
Kelimeler ürkek ama yerinde,
Bir kelebek düşer masama,
Ve hayal yeniden kanatlanır.