Kederini Sallıyorum Eski Yazların

Yazında tuhaflık var bu çayırın
Anneannem el sallamıyor uzaktan.
Çocukluğumdan bir fotoğraf karesi
Altın otu topluyorum kayalıklardan.
İkindi vakti adını kazıyorum düşümün
Sığmıyor kudreti kavak ağacına.
Kavak ağacı,
Heybeti küçüklüğümün kör mehmedi.
Karayel vurdukça dallarına
Dökülür ellerime hüzünleri
Dedem bir hışımla kalkar mezarından.

Niyedir inmiyoruz kanlı ırmağa
Alıp götürmüşlüğü var minicik bir kızı,
Babamın ağıt yakmışlığı..
Sabah alabildiğine seyirdeyim çayırı
Gece ürkütüyor kavakların çığlıkları
Nerede çocukluğumun yıldızları
‘gömdük’ diyor, tanıdık bir ses
‘çocukluğunla birlikte onları’.
Yok bir tuhaflık var bu çayırda
Ben büyümüşsem nasıl, büyümüş ıssızlığı
Elimi uzatınca tutamıyorum kiraz dallarını.

Akşam oldu adın kaldı kavak ağacında
Korkuyorum kesecekler şüphesiz
Çok sevmek olur şey mi ulu orta.
Kesilir atardamarlarından bu aşk da
Akar yalnızlığı kavağın kesik kesik.
Ben miyim oturan gölgesinde çocukluğum mu?
Devrilse şimdi birden üstüme
Aşkım saçılsa nar gibi
Adın adımın üstüne
Tesadüf mü demeli seni bulmaya tevafuk mu?

Bildim çayırın tuhaflığı kuşsuzluğundan
Nicedir göğünü aramıyor turnalar
Dedem tutmuyor elimi çıkıp fotoğraftan.
Nereye uzansam çarpıyorum yokluğuna
Söz, toplamayacağım bir daha kirazları
Kederleri büyüyüp olgunlaşmadan.
Duydun mu sustuklarıma kan karıştı
Yanağımdan süzülen gözyaşları kavağın.
Sustu kavak çünkü sen gittin, gitti kuşlar
Kim koruyacak şimdi beni, susayışından
Kızılırmağın?

Yitiren ben değilsem de kuşlarını seherde ansızın
Yirmi yedi kurşun ve gözyaşıyla,
Yaktım yine de y’olunu kanlı ırmağın
Ne biri el sallar çayırdan ne dedem kalkar mezarından.
Karayel unuttu esmeyi kavaksızlıktan.
Sönüyor ışıkları şimdi bir bir yıldızların
Siliniyor hafızamdan çayır, kiraz ağacı, adın.
Gömsünler beni de çocukluğumun yanına
Sevgilim, tuhaflığımı ve turnalığımı bağışla.