Kayla Şiiri - Melek Dalgıç

Karanlığı kavurdukça gece
Daha da siyah olur
Sanki gece gündüzün
Masumiyetini
Siyaha boyar durur
Karamsar şairde
Yine küsmüş anılar
İnci taneleri saçılmış yere
Bir kız çocuğu
Düşlerinde düştüğü için
Dizindeki yaraya
Ağladığını sanır
Bilmiyor kırılmış cam kırıkları gibi batan
Kalbine ağlar
Gidişi son olsun diye
Gözyaşlarıyla seni uğurlar
Bütün çiçekler düştü dalından
Sulasan da can bulmuyor
Nedeni ne içini
Hesaba vurdum
Kendimce bir mahkeme kurdum
Ne suçlu ne borçlu bulunmuyor
Kırdım kalemi kendime
Çıkardım üzerimden
Sen olan cüppemi
Öptüm kokladım son defa
Bıraktım kürsüye
Sen uyuyordun belki
Gece 4.30 diye
Çok uzaklara gittim
Götürüp attım senli kalbimi
Bilinmeyen bir denize
Sonra aldım çıkardım kıyıya
Kıyamadım ikimize
Islandıkça yeşerirdin
Sonra ateşe verdim kalbimi
Yanında koca bir İstanbul'u yaktım
İçinde sen var diye
Kalbim kanat getirdi
Sevilmeden sevdin dedi
Savurdum küllerini
Hepsi dağıldı bir yana
İçimde zerren kalmadı
Seni bulamaz bir daha
Yıldızlar kadar parlak
Erişilmeyecek kadar uzak
Yine olacağım kayla