Kayıp Zamanlar Çağı Şiiri - Sıcak Rüzgar

Kayıp Zamanlar Çağı

Ne bir kalem anlatabildi halimizi,
Ne de cümleler çözdü ahvalimizi.
Şehirler suskun, sokaklar dilsiz,
Bir gülüşe hasret kaldı yüzümüz halsiz.

Asfalt üstünde yürür binlerce ayak,
Ama yok içten bir selam, bir dayanak.
Yorulmuş kaldırımlar, duvarlar küskün,
İnsan insana yabancı, kalpler üzgün.

Koştururuz sabah akşam aynı telaşla,
Bir umudu unuturuz boş bir bakışla.
Camdan bakan çocuk yoktur artık sokakta,
Oyuncak yerine ekran var el altında.

Cepte dünya var da, yok bir dostun sesi,
Parmakla kurulur oldu tüm ilişkisi.
"Merhaba"lar sessiz, "nasılsın"lar yalan,
Herkes iyi görünür, ama içten içe talan.

Filtreli yüzlerde gizlidir gerçek,
Bir kalp emojisi neyi düzeltecek?
Beğeni sayılır oldu kıymet terazisi,
Aşk değil bu, sadece taklit bir hissi.

Bir fotoğraf koyarız, gülümser gibi,
Oysa içimizde dinmez bir sızı, bir tipi.
Sahte kahkahalar, sahte tebessümler,
Gerçek dostluk nerede, gerçek ömürler?

Sevmeden sevilmek moda bu çağda,
Gönüller dolaşır hep sanal bir bağda.
Bağlanmak zor gelir, gitmek kolay,
Kalıcı bir "biz" yok, hep anlık olay.

Bir kahve içmeden ayrılır kalpler,
Hiç konuşmadan biter nice değerler.
Ne göz göze bir his var, ne el ele sevda,
Kalp bile utanır bazen kendi atmaktan.

Ünlem hayretle sorar: "Bu muydu düşümüz?"
Virgül eğilmiş: "Kırıldı tüm cümlemiz."
Bağlaçlar kopmuş, anlam dağınık,
İletişim var, ama temas yok artık.
Soru işareti kaldı geriye tek başına,
Yanıtlar yok artık eski masallarda.

Ve biz…
Bir noktanın içine gömdük derdimizi,
Sonra “güncelle” deyip çizdik üzerini.
Gölge gibi yaşar olduk kendi benliğimizi.
Bir mesaj beklerken geçiyor ömür,
Oysa en büyük suskunluk: Gönülden ömür.

The Age of Lost Times

What a pen could describe our state,
Nor did the sentences solve our people.
The cities are silent, the streets are mute,
We are longing for a smile, our face is sluggish.

Walks on asphalt thousands of feet,
But there is no sincere greeting, a foothold.
Tired sidewalks, walls are resentful,
Man is a stranger to man, hearts are sad.

We run in the morning and evening with the same rush,
We forget a hope with an empty look.
There are no children looking out of the window on the street anymore,
Instead of a toy, there is a screen at hand.

There is a world in the pocket, but there is no friend's voice,
The whole relationship with the finger was established.
The "hello"s are quiet, the "how are you"s are lies,
Everyone looks good, but inside they are plundered.

The truth is hidden in filtered faces,
What will a heart emoji fix?
The appreciation has been counted, the scale of value,
It's not love, it's just an imitation feeling.

We'll put a photo up, like she's smiling,
But there is an unquenchable ache in us, a type.
Fake laughter, fake smiles,
Where is the real friendship, the real lives?

Being loved without loving is fashionable in this age,
Hearts always wander in a virtual connection.
It's hard to connect, it's easy to go,
There is no permanent "we", it's always a momentary event.

Hearts break up without drinking a coffee,
Many values that end without ever talking.
What an eye-to-eye feeling there is, what a hand-to-hand love,
Even the heart is ashamed of beating itself sometimes.

The exclamation asks in amazement: "Was this our dream?"
The comma is bent: "Our whole sentence is broken."
Conjunctions are broken, meaning is scattered,
There is communication, but there is no contact anymore.
The question mark is left alone,
There are no answers in the old fairy tales anymore.

And we…
We buried our problems in a point,
Then we said "update" and drew it.
We have been living like a shadow of our own self.
A lifetime passes while waiting for a message,
But the greatest silence is: life from the heart.

Sıcak Rüzgar
Kayıt Tarihi : 21.5.2025 13:15:00