Kayip Sehir Şiiri - Yaren Atalar

Kayıp bir şehirsin sen...
Haritalarda yeri silinmiş...
Zihnimde ise... bir kördüğüm gibi.

Ve ben...
Sürgün bir yolcuyum izlerinde.
Ne bir başlangıcım var artık...
Ne de varılacak bir menzil.

Sokakların...
Birer sır perdesi çekmiş kendine.
Kaldırımlar...
Yorgun dualar gibi suskun.
Adım attıkça
Zaman... ağır ağır içime çöker.
Ve ıhlamur kokusu...
Göğe salınan bir iç çekiş gibi yükselir.
Bir dua olur,
Bir sitem,
Bir ağıt belki...
Sadece ben duyarım... sadece ben yanarım.

Begonviller...
Sümbüllerle susmuş.
Ve akşam sefaları...
Gecenin eteğinde titreyen bir veda’ya durmuş.
Her çiçek...
Bir anı.
Her renk...
Bir kırık hatıra.
Ve ben...
Sonsuz bir yokluğun... sessiz sınırındayım.

Sen yoksun...
Ve ben —
Ne zamana aitim...
Ne mekâna...
Ruhum çekilmiş bir kıyıya...
Terk edilmiş bir gemi gibi.
Kalbim...
Bir firarî kuş.
Gecenin en dipsiz karanlığında
Bir yâr arar,
Bir yâr sanır,
Her sessizlikte sana dokunur...
Ve geri çekilir...
Kendi yankısına.

Sokak lambaları...
Sanki ruhun titrek gölgeleri.
Gökyüzü bile...
Sana benzer bir suskunlukla örtülü.
Ay...
Eskiden sana benzerdi.
Şimdi... yabancı.
Ben ise...
Kendi içime haritalanmış bir boşluk.
Kaybolmuş bir şehirde...
Sana çıkan yolları unutmuşum.

Rüzgâr...
Artık senin dilinle esmez.
Ve kalbim...
Hiçbir harfini tanımaz o eski şarkının.
Adını anmak...
Bir sırrın tam ortasına dokunmak gibi:
Kutsal...
Kırılgan...
Ve yasak.

Bir duvarın dibinde ağlayan bir çocuğa benziyorum...
O çocuk ki...
Benim içimde yıllar evvel donmuş.
Ne büyümüş...
Ne de gitmiş.
Çünkü bazı yokluklar vardır ki...
İnsanı değil —
Zamanı bile durdurur.

Ve bu şehir...
Artık ne seni bilir...
Ne beni hatırlar.
Ama ben...
Her taşına seni sorarım yine de.
Çünkü bazı kayıplar vardır —
Yokluk değil...
Bir varlığa dönüşür.

Ve sen...
O yokluğun...
Kendisisin.