Kayıp Ruhun Karanlığı Şiiri - İpek Yıldız

İçimde fırtınalar eşsiz sessizliği ile korkular salarken ruhuma
Tıpkı bir yabancı gibi kayboldum uçurumlarda
Sadece rüzgarla sağa sola salınan bir yaprak gibi
Yalnızlığı ruhumda sezinliyordum aslında
Gökteki en güzel parlayan yıldız dahi olsa
Işıltısı kalbimdeki karanlığı aydınlatır mıydı acaba?
Herkes parçalanan ruhumdan çaldı büyük parçaları
Heybemde bana hiçlik mi kaldı?
Heybemdeki ruh kırıntıları hiçlik telaşında mı?
Şimdi ben ruhsuz muyum ?
Bir daha hiç ruhumu hissetmeyecek miyim ?
Ben mi izin verdim buna?
Kendime bu kötülüğü ben mi yaptım?
Artık sadece bir yığınım, yığıntıyım
Üzülüyorum ama boşuna
Üzülüyorum ama yokluğa
Üzülüyorum ama kendini öldüren bir ruha
Ruhsuzluk ne tuhaf bir yanılsama