Kayıp Anılar Şiiri - Abdulkadir Bostan

Şehri yediye katlayıp
Sudan gemi yaptı gözlerim…

önce kendimi terk ettim
sonra lisansız kaldım
el âleme el olmadan önceydi
kardeşimin yürek kemiğinden düştüm ilk
sonrası malum / eski acılar
bir fotoğraf karesinden t/ensiz bedenime sirayet etti
yedi düvel yüzümün çizgilerinden çekiştirmeye başladı
çok üşüdüğüm / suların kanı çekildiği mevsimlerdi
çocukluğumun yalnız kaldığı zamanlarda
Rahman’ın yüzüne yaslardım yüzümü
şimdi çok tanrılı yalnızlıklarım var benim
ve ne çok yüzüm var / lüzumsuz…

bir de düzensiz d/üzenimiz vardı
d/arağacına kaydımız yapılırdı / okul bahçelerinde
tek yüzümüz vardı
ve tek suçumuz /suçumuzu bilmemek
ve acı bizi çok iyi tanırdı / hiç kimlik sormazdı
uluorta âşık olmazdık mesela
aşkı kınından çekmeden önce / kalbimizi duvara çivilerdik
kısaca biz kuşları çok severdik
özgürce şarkılar söylemeden önceydi…

iki uyku arası
asılı hamaktı ölüm
bir çamur kadar yalnızken
kendi arkana saklanmaktı direnmek
çünkü biz arka mahallesi / Ve
arka abisi olmayan çocuklarıydık iklimin
ayak seslerimiz kaç numaraydı bilmezdik
annemiz ayın ışığında yıkardı bizi
bu yüzden ay yanığında kavruldu b/ağrımız…

kara trenler çift çizgi ç/ekerdi ayrılığın raylarına
adımız mimlenmeden önceydik / her şey çocuktu
şubattık, zemherinin kırık aynasıydık
sokak başlarında soğuk bir kurşunduk / namlusunu bekleyen
aklımızı tetiklediler / şeytanın bacağı kırılmadan önceydik
her şey suçtu
bu yüzden (d) üşü(n) meye korkardı ellerimiz…

masumiyetin adı yoktu o zamanlar
her yer, her şey sisten kabuk tutmuştu…
biriktirilmiş tüm hayal labirentlerini
suya düşürmüş birer sokak tabelasıydık

-şiir atölyelerinin üretime geçmediği
karaborsa kelimelerle aşk’a şekil veren,
birer sokak lügatiydik
kısacası
hepimizin yürek avlusunda bir aslan volta atardı…

mum ışığına demir perde çekildiği zamanlardı
ve biz ise g/özlerimizin ferinden tutunurduk aydınlığa.