Kayıp Şiiri - Ebrar Deniz Yiğit

Bir şeyleri yakmak istiyorum.
Hatıraları, konuşmaları, hiç gelmeyen cevapları.
İçimde bir yankı var—ne zaman sustursam, daha çok bağırıyor.

Aynalara bakamıyorum.
Kendi suretimin bana yabancı oluşuna tahammülüm yok.
Zaman geçiyor ama ben hep aynı gölgede asılı kalıyorum.
Yürümek istesem de zemin çökmüş gibi…
Adımlarım bile benden kaçıyor.

Ne kadar çabalasam da olmuyor.
Her şeyin dışındayım.
Bir camın arkasından hayatı izliyorum,
dokunamıyorum.
Her seferinde yanlış yola çıkıyorum,
ya da yol beni hiç istemiyor.

Kendimi anlatmaktan yoruldum.
Kimse anlamıyor, anlamaya da çalışmıyor.
Kelimelerimi boğuyorum bazen,
ama içimdeki sessizlik daha çok bağırıyor.

Onu değil, kendimi terk ettim aslında.
Dışarıdaki şehir değil, içimdeki kalabalık beni boğuyor.
Gidecek yerim yok,
bir bedenin içindeyim ama o bile bana dar.

Güçlü görünmekten sıkıldım.
Kimseye yük olmamak adına
kendimi taşımaktan yorgunum.

Sonbahar geldi.
Yapraklar değil bu defa,
ben dökülüyorum.

Hiçbir mevsim beni kabul etmiyor.
Gözyaşlarım rüzgârla savruluyor.
Sesim—bir gün biri duyar diye—
hala içimde bir yere çarpıp duruyor.

Ve ben hâlâ burada,
görünmeden var olmaya çalışıyorum.
Sadece biraz olsun anlaşılmak için.
Sadece biraz olsun
"ben de vardım" diyebilmek için.