Kayıp Şiiri - Serhat Fidan

Kayıp giden bir zamanın
Yetim kalmış çocuğuyuz

Gidenlerin dönmediği
Yollarında gözlerimizin sürgün kaldığı
Uçsuz bucaksız kentlerde
Esir kalan bir yığın insanız

Zaman geçerken
Ellerim titremeye başladı
Ömrün son nefeslerini
Havaya savururken
Umut bir köşede ölmüştü...

Çırpınmalar boşuna olunca
Daha güzel yaşanılıyormuş
Bir oltanın ucuna bile yaramayınca
Kabullenmeler artıyor
Mesela öldüm
Çaresizlik denen şeye
o kadar alıştım ki
Denemekten vazgeçtim
öyle ki denemeyi düşünmekten
bile vazgeçtim
Sessizce uçsuz bucaksız bozkırda
Rüzgarın hışırtısını dinlerken
Anılardan kalma Bir kaç gözyaşı
Yerçekiminin gücüne dayanamadı ki
Gözlerimden akıp gitti

Yanıyorum
Yangınlarımım
Ruhumu küle çevirken
Bir kitaptan hatırladığım
Cümleler gözlerimin
önünde geçerken
O yangınlarda
anılarımı da kaybettiğimi anlıyorum
Ama bazen anlam veremediğim
Bir şekilde sol yanım da atan dünya
Cehenneme dönüyor
Akılın unuttuğunu
Kalp neden unutamıyorum
Kalbin bir hafızası mı var yok
Var ise
Zamanın başlangıcından
Edebe kadar ıstırap çekecek öyleysee