Kayboluşum Tesadüf Değil

kalbimin dağlarında ağlar dururum
çiçekler açsın diye bahar,
ben hep orada dururum
sonra yerliler adına yağmur derler
rahmette olur ara sıra
gök yüzümdendir tüm bu olanlar
ben
insicamını kuşandığım insanlığın
son temsilini sunarım tiyatro bilenlere
ve ölüm perdesi henüz çekilmemişken
bunu kıymete haiz kılarım
ben,
beni
aşkın bulmakla iştigal ederken
acziyetim kendini
ne kadar yüce buluyorsa
o kadar meşgulüm işte.
sormasın insanlar artık
“ne işin var?”
...
bilmiyorum diyemeyeceğim
yalansa
hiç niyetli değil
göğsüme ev yapmaya
şükürle bitmeyen şiirden
soluk alınır mı şimdi
el-hamd!