Kayboluş Şiiri - Gül Aycan

Ağaçların altından esip giden rüzgar
Yaprakları da beraberinde götürür.
Bulutların arkasına saklanan güneş
Dağların bittiği yerde kaybolur gider.
Öylece bakakalırsın karanlığına.

Bir ürperiş sarar bütün benliğini.
Etrafında gördüğün ne varsa hepsi
Yabancı gelir sana, kayıp olursun,
Görmez gözlerin nerede olduğunu.

Karanlığın içinde bir yüz belirir.
Bilmezsin kim olduğunu onun; ama
Tanıdık gibi gelir sana, gidersin
Hiç korkmadan ona doğru, ondan öte.

Bir boşluk içinde akıp giden zaman…
Kaybolan hatıralar hiç yokmuş gibi…
Bir saat devam ederken yürümeye,
Herkes kendine yabancı, kayıp olmuş…

Bir rüzgarın ardınca savrulup giden
Hatıran senden daha gerçekmiş meğer.
Hiç kimse kimseyi seni anlamıyor mu,
Sen mi anlatamıyorsun kendi kendini?

Bir şey alıkoyar seni gidişinden.
Bir şeylerin koptuğunu hissedersin
İçinden, bir haykırış dudaklarında
Şekillenir, var gücünle bağırırsın:
“Ben sana geliyorum sen neredesin? ”

9 MAYIS 2004