Kayboluş Şiiri - Silezya Şiirleri

Hiçbir zaman mükemmel bir insan olmadım.
Hatalarım da oldu, kusurlarım da.
Düştüm… ezildim… yıprandım.
Bazen yanlış yollara saptım,
ama her defasında kendime geri döndüm.
Kimseye bilerek zarar vermedim.
En çok kendime kırıldım kendimden vazgeçtim.

Her gece başımı yastığa koyduğumda
geçmişimle yüzleştim.
Gözyaşlarımla,
kaybettiklerime elveda dedim.
Ve ben…
sabahları uyanmayı hiç istemedim.

Dokunduğum her şey ellerimden kayıp gitti.
Tutunmak istedikçe dağıldı avuçlarımda.
Ne sevgiyi tutabildim,
ne de kendimi…
Zamana yenildim,
gözyaşlarıma teslim oldum.

Ben, karanlıkta kayboldum...
Ve ayakta kalmayı beceremedim.
Şimdi...
Sessizliğe gömülen bir çığlık gibiyim,
Kimseye duyuramamış,
Kendime bile anlatamamış bir hikâyeyim.
Yalnızım...
Ama alışıyorum.
Çünkü bazı kayıplar,
İnsana kendini buldururmuş.

SİLEZYA