Kayboldum Bu Şehirde Şiiri - Şimdilik Mısra

Kayboldum bu şehirde…
Işıkları çok, ama aydınlığı yok bir şehirde.
Kaldırımlar dolu, yollar kalabalık, ama ben yine de yapayalnızım.
İnsanların yanından geçiyorum, ama kimse gözümün içine bakmıyor.
Belki de bakıyor, ama ben artık kimseyi görmek istemiyorum. Çünkü sen yoksun.
Bu şehirde birlikte yürüdüğümüz sokaklar şimdi bana tuzak gibi.
Adımlarımı attıkça içimde bir şeyler geri geri gidiyor.
Geçmişe… senin sesine, gülüşüne, o telaşsız yürüyüşüne.
Bir banka oturup kahkaha attığımız günü hatırlıyorum.
Şimdi o banka bakınca sadece boşluğu görüyorum…
Ve o boşlukta kendimi.
Gece oluyor, ve ben seni arıyorum ışıklarda.
Oysa sen çoktan başka bir ışığa yürümüşsün.
Benim dünyamda gün batmışken,
Senin gökyüzünde belki güneş yeniden doğmuş.
Ben burada karanlığa sarılıyorum, sen belki başka bir elde ısınıyorsun.
Her adımda biraz daha eksiliyorum.
Adını duyduğum bir sokakta nefesim daralıyor.
Geçtiğimiz bir pastanenin önünden geçerken gözlerim doluyor.
Senin sevdiğin o kahveyi alıp içime çekiyorum;
Acısı bile senin gibi...
Kalıyor, geçmiyor, alışılmıyor.
Bazen gece yarısı sokaklara çıkıyorum,
Belki bir iz bulurum diye…
Ayak izini değil, sesini değil…
Sadece "bir zamanlar buradaydı" diyebileceğim bir anı bile yeterdi bana.

Ama şehir susmuş.
Sen gidince, şehir konuşmamaya başlamış.
Zaman geçiyor, saatler birbirine karışıyor.
Takvim yaprakları düşüyor ama ben hâlâ aynı günün içinde takılı kalmış gibiyim.
Senin gittiğin o gün…
Şehir o günden beri hep puslu,
Sokak lambaları bile daha sönük yanıyor sanki.
Belki de ben değiştim.
Belki de sen gittikten sonra şehir değil, ben karardım.
Çünkü ben seni bu şehirde sevdim…
Ve seni bu şehirde kaybettim.
Artık anladım:
Kaybolmak sadece bir yönünü şaşırmak değilmiş,
Kaybolmak bazen birini bıraktığın yerde bulamamaktır.
Kaybolmak, bir kalpte kalacağını sanıp sokaklarda gezinmekmiş.
Ve ben kayboldum bu şehirde…
Çünkü sen artık hiçbir yerinde yoksun.