Kayboldum Ben Şiiri - Ahmet Hakan Gözcü

Kayboldum ben, gecenin koynunda
Sustum en son, kırıldım sonunda
Sen bi dua gibi düştün yoluma
Şimdi beddua gibisin solumda
Kayboldum ben, sessizlik uykumda
Adını sayıklarken yandım sonunda
Bir sen kaldın, içimde ukde
Gitsen de çıkmıyon kalbimden, neden?

Bir yağmur başlar da gözüm ıslanmaz mı
İçime içime ağladım, kimse anlamaz ki
Sokaklar suskun, benle beraber
Adımlarım yankı, içimde yankın var her yerde

Aşk dedik, mezar oldu yüreğime
Sen gittin ya, ben kaldım küle
Aynaya bakınca tanımam kendimi
Senin gidişinle çürüdü bedenim

Her şey yarım, cümleler eksik
Kalan her anı boğazımda düğüm
Yüzün aklımda ama gülüşün yalan
Bir tebessümle bile kandırdın ulan

Kayboldum ben, gecenin koynunda
Sustum en son, kırıldım sonunda
Sen bi dua gibi düştün yoluma
Şimdi beddua gibisin solumda
Kayboldum ben, sessizlik uykumda
Adını sayıklarken yandım sonunda
Bir sen kaldın, içimde ukde
Gitsen de çıkmıyon kalbimden, neden?

Anılar fotoğraf gibi duvarda
Her bakışımda biraz daha paramparça
Hatıralar cam gibi kesiyo içimi
Bile bile yürüdüm bu dikenli çizgiyi

Elimde kaldı seninle olan tüm şarkılar
Artık ne melodin var ne de anlamın
Ama sözlerin hâlâ beynimde çığlık
Uyandığım her sabah sensizliğe ağıt

Bilsen nasıl bir boşluk içimde
Gözyaşlarım bile küsmüş gözlerime
Bi başına kalmak bazen ölmekten beter
Ve ben her gece yeniden gömülüyom hece hece

Sesin yankı olur içimde
Geçmiyo zaman, takılıyo ismine
Bir ben kaldım, karanlıkta
Sensizliğe anlatamadım seni bir kere

Kayboldum ben, gecenin koynunda
Sustum en son, kırıldım sonunda
Sen bi dua gibi düştün yoluma
Şimdi beddua gibisin solumda
Kayboldum ben, sessizlik uykumda
Adını sayıklarken yandım sonunda
Bir sen kaldın, içimde ukde
Gitsen de çıkmıyon kalbimden, neden?