Kaybolasım Var Şiiri - Ahmet Yaşar Gündüz

Gündüzün ardında akşam
Ve seferinde seher
Yolunda gezegenler ve ay
Seni ararken
Gözlerimin önünden kayıyor yıldızlar
Dilekler gidiyor sen kalıyorsun
Gece sessizce kuluçkasında zamanın
Bekler misin sabahın doğuşunu karanlıktan?
Günü başlatan
Kuş cıvıltıları
ve rüzgarın serinliği
Yağmurla şehrin saçaklarına döküyor insanları.
Benim kavgam diyemediklerime küs
Dediklerime barışık kalbim.
Bir bilsen içimin durgun nehirlerini
Sen yokken sular kurak ve karanlık güneş
Gidişin bocalamak
Ve yokluğun soluksuz kalmak
Bu aydınlık çiçek bahçesi
Şu hercai menekşe
Nasıl da sımsıcak hatırlatıyor sesini
Gölgelerin değişirken mesafesi
Hasret seyahat ediyor
Akrep ve yelkovan zembereğinde
Yürüdükçe yürüyor peşimden sözlerin
Ben dağın çocuğuyum
Anam topraktır benim
Seni ekiyorum içime hep
Çiçeklensin diye düşlerim
Ayrık otları değil
Ayrılık otları kurutuyor bahçelerimi...
Sen gelmeden iyileşmeyecek yaralarım
Dokunmadan geçmeyecek acılarım var
Ben varlığının bekçisi
Yokluğunun nöbetçisiyim
Ben ipekten kalbinin
A'ma bir işçisiyim
Gündüzü ardına kadar açıp
Işığında kaybolasım var.
Ey sevgili kalbini kalbime yar edesim var
Kendimi kaybedip de
Sende var olasım var...

Rüzgar