buhulanmış camın ardında kalıyor mutluluklar
Hani yaşamak isteyipde yaşayamadığımız hayatlar
yavaş yavaş sızıyor bedeninden geçen yıllar
sızlıyor canında acıtmıyor zaman geçtikçe eskisi kadar
olana oldu diye üzülürken bitmez sandıklarında bitiyor
yalnızlığa sığınmış ruhun ıruhsuzluğuna bürünüyor bedenin hatta
eğildiğinde doğrulurken çektiğin acıyla birleşiyor yaşayamadıkların gözünün önünden geçiyor boşa geçen zamanlar
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta