Kavak Yaprakları Şiiri - Eren Köksal Uzun

tanrının sessizliğinde yendim seni
hani gök sonsuz kadar büyür ya bazen
rüzgar sanki ölümüne gelir gibi
ruhun göğe yükselir
sanki güneş anlında gibi
işte böyle günlerde yendim seni

sokaklar evim kara kış battaniyem
yazı beklediğim gibi özledim seni
aç susuzken bir lokma ekmek gibi
annem gıbı
kurumuş kavak yapraklarının içinden geçerken
içime akan poyraz gibi
işte böyle severken yendim seni

ben yendim seni artık
ahım içimde öldü
zamanda ölümde sesin bile
sende bende bu evrende

artık razıyım kaderime
kül olmuş yüreğime
isi var hala gözlerinde
çiçeklerimde
ellerinde
evimde
artık özleme bile