Kasım Şiiri - Sinan Bayram

Kasım, yılın en derin nefesidir;
Biraz hüzün,
Biraz bilgelik,
Biraz da kendine çekilişin ağırbaşlı suskunluğu.

Işık kısılır, günler yavaşlar;
Sanki zaman,
Üzerine düşünmek için kendine alan açar.
Kasım’ın soğuğu bile acele etmez—
Tedirgin bir bilge gibi
Usulca dokunur camlara.

Ağaçlar çoktan kararını vermiştir:
Bırakılması gerekeni bırakır,
Saklanması gerekeni saklar.
İnsan da böyledir Kasım’da—
Kendi içinin deposunda
Sözler, hatıralar ve sükût tartılır.

Kasım, varoluşun durgun suyudur;
Ne yazın coşkusunu taşır
Ne kışın keskinliğini…
Bir eşiktir o:
Geçmişle gelecek arasına gerilmiş
İnce bir düşünce ipi.

Rüzgârla savrulan yapraklarda
Kendimi görürüm:
Hafifliğin özgürlüğü ile
Bilinmezliğin ağırlığı arasında
Salınan küçük bir hayat.

Ve anlarım—
Kasım, sadece bir ay değil;
İnsanın kendi içine bakan aynasıdır.

Bu aynada sessizce sorarım:
“Neyi tamamladım,
Neyi geride bıraktım,
Ve hangi yanım henüz doğmayı bekliyor?”

Kasım cevap vermez;
O, soruların mevsimidir.
Cevaplar,
Beyazından emin adımlarla gelecek
Bir sonraki mevsimde saklıdır.

Sinan Bayram