Kartpostal Şiiri - Bilal Ekiz

Ne beyaz kadar temizim
Ne de siyah olacak kadar günahkar
Bekle beni mavi gökyüzü
Seni kapatmaya geliyorum
Kusandim gri bulutlarimi
Sarsorleri dolu hepsinin
Belli ki sözler yagdiracagim üzerine
Belli ki yagacaklar
Belli ki ağlatacak bizi esen rüzgarlar
Yıldızları sorguya çekeceğim
Elektrik vereceğim gök taslarina
Güneşi ise tarayacagim ansızın
Tutuluverecek bizi unutarak
Düşlere dalacak bu mahoslugun
Zevkine kapılıp
Onun da hoşuna gidecek
Biliyorum bu alacakaranlık
Ilık bir meltem
Ilık bir göz yaşı
Islak bir kalbi kırıklık bu alacakaranlık
İşte benim o
Karşında gördüğün yıkık
Kirli beyaz bir gömlek
Dizleri camurlu bir pantolon
Cilasız bir pabuç patlak ucu
Ve borca batık saçlarım
Her gün birer birer beyazlamış
Mutsuzluğu anlatir bir kartpostalım
Eski bir tren garında
Seni bekliyorum umutla
Ötemiz olamazdı biliyorum
Çabalamadim da üstelik hakkın yok değil
Gözlerini susturmakta
Sesimden başka neyim var ki
Umut yazmakla tükenmez de
Ya ömür ya düş kırıklıklarımız
Hakliydin ne verebilirdim geleceğine
Duymaktan duyurmaktan
Söylemekten yazmaktan
Başka malım mülküm yoktur
Kapat gözlerini şimdi
Sustur beni artık
İmkansizim
Sustur beni
Sustur beni
Susmam imkansız biliyordun
Senin olmak imkansızlık
Biliyordum.