Kartanem Şiiri - Ömer Sevinçgül

o, yürüyordu.
kar, yağıyordu.
koluna düşen kar tanelerine baktı bir süre.
usta bir ressamın elinden çıkmışçasına düzgündüler.
her birinin özgün biçimleri vardı.
farketti.

daha önce de kar taneleri görmüştü.
ama hiç dikkat etmemişti şekillerine.
hepsi muntazamdı bunların.
düfler düşmez eriyip bozuluyorlardı.
üzüldü.

niçin tane tane yağıyordu kar?
niçin büyük kütleler hâlinde düşmüyordu yere?
kimdi bu desenlerini çizen?
sordu.

'tabiat' dedi içinden bir ses.
'saçma' diye cevap verdi başka bir ses.
'tabiat da bir eser.
eser, usta olamaz.'
düşündü.

baktı, farketti, üzüldü, sordu, düşündü, buldu.
ve sevindi.