Kârsın Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Ne ben sesi oldum kuşun,
Ne de kuş kanatlarını bana taktı.
Hareliydi gözleri,
Uçmamıştı henüz hiç bir dala.

Ne ben kokusu oldum bir çiçeğin,
Ne de çiçek bahar getirdi bana.
Hüzünlüydü yüreği,
İsınmamıştı henüz güneşten toprağı.

Ne gülüşü oldum bir çocuğun,
Ne bir çocuk umudunu bana verdi.
Yorgundu belki,
Bezmişti beklemekten hiç gelmeyenleri ve hiç gelmeyecek olanları.

Ne karı oldum bir kışın,
Ne de yağmuru bir sonbaharın.
Yağamadım ben yarimin yüreğine,
Yağmayı bilemedim belkide damla damla,
Sağanak oldum
Ben...

Ne gökyüzü isterim mavisiz,
Ne mavi isterim umut olmayınca.
Pencere kenarı olsun yerim,
Dört duvar yeter benim gibi yüreği nakış olmuş insana.

Ne hudut çizerim kendime,
Ne resmederim sınırlarımı.
Ufuk çizgisidir çizgim,
Başka hudut bilmem.
Koy parmağını ufkuma iz sür parmağınla
Hudutlarımda.

Ne aşksın sen, ne sevda, ne yâr, ne yara.
Kârsın sen yanıma.
Şu fırıldak gibi dönen dünyada,
Yanıma, ruhuma, yüreğime kalan
Kârsın sen canım gibi.

Mine Yılmaz Sevinç
17.Ağustos.2022
01 :30