Kardan Adamlar Şiiri - Pınar Kocabay

Zaman olur ölürüm ben de

Kurşunlarımı tüketip beyaz yüzlere
Esrik bir suskunlukta kilitlenir alnım
Eksik bir nokta ardından.
Kara’ ya vurur pak dalgalar, kirlenir aklım

Adımı temizlerken ceset torbalarından
Faili meçhul mevsimler dökülür parmak uçlarıma
Avuçlarımı kazar bir bakı gözün düştüğü yerden: yol ayrılır…
Ellerimi belime bağlar, atlarım sıcak evlerin
Pabuca hısım, yağmura hasım çatılarından
Fer, sıyrılır.

Gözlerini bıraksaydın mesela
Yeşilden sarıya döner gibi yaprak
Sözlerimde bir sonbahar: yalınayak.

Gözlerini!
Bıraksaydım mesela
Sarıyı yeşile böler gibi yaprak
Koca yıl üşümezdi
Ölmezdi bir çocuk kuru kuruya hıçkırıkları boğularak.

Oysa
Mevsim tek: susar-ak.
Yer-yüzünü aklar kalem: kırılır!

Avucuma gömülü kardan adamlar…

Zaman ölür olurum ben de.