Karda Yürümek Şiiri - Sevinç Keleş

Dağların beyazını seyrediyorum bu sabah penceremde
Hiç bu kadar beyaz görmemiştim onları.
Toprağı, kurumuş ağaçları karla örtüşen dallarını seyrediyorum
Küçükken yaptığımız burnuna havuç, gözlerine kömür
Eline süpürge, boynuna atkı bağladığımız o güzelim kardan adamı yapmak istiyorum
Ellerim donarak.
İnsanları seyrediyorum bu sabah penceremde karda yürümek zor olmalı
Adımlarını atarken daha sağlam, başları daha dik, vücutlar daha dengede olmalı düşmemek için.
Keşke onların yerinde olsaydım ve ben hep düşseydim
Ben karda yürümeyi çok severdim.
Adım atarken hani çıkan ses varya ”gırç, gırç” diye o sesi ben çok severdim.
O kadar özledim ki karda yürümeyi hem de çok bilir misiniz, hayır bilemezsiniz.
Çünkü siz çok şanslısınız, elinizden alınmadı hiçbirşeyiniz.
Kalbim ve ruhum bu kadar isterken ayaklarım buna mani,
Bedenimse, çaresiz mecbur itaatkar.
Benim özlediklerimi azcık sizlerde özleyin olur mu?
Ben yaşayamazken siz yaşayın ve öyle yaşayın ki
Bir daha hiç yaşayamayacakmış gibi...