Karbeyaz Şiiri - Nilsu Güleş

Saçlarına karlar yağdığında anlayacaksın,
Huzurun ne olduğunu, sakinliğin, durgunluğun, yeni yaşından dilediğin.
Hayır ağarmasından bahsetmiyorum saçlarının.
Sabrın, sessizliğin, zihninin içindeki.
Dur diyecek bir an, bir şeyler yapıyor koca gök saçlarıma.
Bir şeyler salına salına iniyor, dökülüyor usulca.
O soğuğu iliklerinde hissedeceksin, anın tadını da.
İlk kez dilemeyeceksin yanında sevdiklerin olsun.
Zaten en sevdiğinle otururken baş başa, bir kahve demleyeceksin.
İlk kez, biter mi, gider mi, cama çıkıp yetişmeyecek, acele etmeyeceksin.
Olması gereken olur, yağacak olan yağar, senin olan gelir.
Hayır, ağarmasından bahsetmiyorum saçlarının.
İlk kez, yeryüzünün heyecanında çok, gökyüzünün rahatlamasını dinleyeceksin.
Binbir şekilde yıldızlar düşerken izinsizce saçlarına,
Bir tek seni sevmeyi bileceksin,
Göğüs kafesinde köklenmiş bir huşu, bir bahar neşesi fakat bu bahar farklı.
Her değişimin bir bahar olduğunu, bazen çiçeklerle değil, kar taneleriyle hissedeceksin.
Ne lapa lapa ne de gönülsüz,
Kimseyi kolundan tutup kar yağıyor diye çekiştirmeyeceksin huzurunun ortasına,
Gece dört, ve o an kar yağdığını bir tek sen bileceksin.
Susacak kaygıların, bu umudu da karla karşılayıp bağrına basacaksın.
Her göğe baktığında, her yıldızlarla doldurduğunda gözlerini,
Hepimizin bir olduğunu hatırlar, izlersin ya geçmişi çözülürken gözlerinin önünde,
İşte öyle izleyeceksin yaşanmış her şeyi, bir göçmen kuş gibi, o binanın tepesinde.
Ve işte öyle hissedeceksin kar yağarken de, ne dünkü ayazı ne yarınki soğuğu düşüneceksin.
Mevsimler geçerken aynı balkonda aynı kahveyi içeceksin.
Onlar gelir geçer, onlar iz bırakır, onlar susar, onlar konuşur, onlar da biter bir gün.
Onlar bitse de bitmese de sen en sevdiğin versiyonunla bu güzeli de karşılamayı bileceksin.
Göğsünün kafesinde çırpınanlar duracak bir an, ve o ana şükredeceksin.
Bazen de sadece sen, bazen de sadece ben olup yoluna devam edeceksin.
Derininden bir ses yankılanır, her zaman doğru yoldasın.
Sokaklar dolana dolana yine sana çıkacak, bir başka sana.
Onunla da oturup göğü izleyeceksin.
Yeni sen, yeni yaşlar, yeni yıldızlar, yeni yağışlar,
Gözlerinin önünde dökülen bin yılları huzurla seyredeceksin.
Ve bir gün, sen o yıldızlar olduğunda,
Kanın baktığında göğe, aynı balkondan,
Onların göz kırptığı gibi, bu satırları sen fısıldayacaksın ona.
Bir, bazen sonsuz demek bazen de sıfır,
Bir, bazen kar bazen yağmur,
Bir, bazen bulut bazen yıldız,
Bir, bazen de hayal kırıklığıdır, kader bağlamışsa birbirimize,
Bir, bazen de ihtimalimizdir, her şiirde dönüp geldiğim aşkımın ihtimali, imkansızlığı, devridaim ederkem bende.
Neyse, umarım senin de için benim gibi rahattır, ve umarım saçlarımıza yağan taneler arkadaştır göklerde uyurken.
Sevgi, kendime, dostlarıma, aileme, sana,
Yirmili yaşlarımda binbir açıdan tuttuğum bir kavram oldu, senin de aralarında olman sürpriz değil.
Kime değerse değsin, tüm sevgiler bana ait.
Kime uzanırsa uzansın, bu eller benimdir, ilk bana dokunacak.
Sevdanın akı karası benim, kalbimin pencereleri benim, deli gönlüm de rahat içim de benim.
Bir tarafım dilerdi biraz da senin olsun,
Olsun.
Sevdam benim, saçlarıma yağan kar da benim, savruk satırlarım da benim.
Islak gözlerim, umutlarım, hayallerim de benim.
Yolun sonu, yolun başı, yol kenarındaki kardelenler de benim.
Tutkum, içimi açmak dünyaya,
Fakat içimde olanların hepsi yine benim işte.