Karanlıkları Yaranlar... Şiiri - Utku Özbay

I

Bölüyorduk, bölüşüyorduk...
Şaşkınca bakıyordu bir çift göz ekmeğimize...
Gözleri, penceremizin beyaz demirlerini deliyordu
Ve çıplak ayakları dalga dalga...
Nâzım'ın gözleri gibi duruyordu.
II

Ölmek çok garip duyguydu
Nevzat Çelik'in dizelerinde..
Ve şaha kalkan işçi çocukların
Kolları, bacakları, dilleri, kalemleri...
Anında zincirleniyordu.
III

Nâzım'ın mavi Moskovası...
Kara bombalara göğüs gererken,
Çocuk, ekmeğimizin bir köşesinden
Kemiriyordu...
Ve elleri
Ve ayakları
Kanıyordu!
IV

Zifirilikler çoğaldığında
Aydınlığın gülen yüzüne yanıyorduk
Ağlıyorduk...
Her saniye hapishane köşelerinde
Çocuklar ölüyordu...
Kanlar çürüyordu...
Yollar, gidilmesi en zor olandı
V

Motorları, maviliklere sürmenin umudu vardı yüzümüzde, gözlerimizde
İstavrit tutan çocuğun yüzündeki gülücükte,
Hepimiz vardık...
Coplara göğüs geren göğüs kafessiz kardeş!
Darbelere başkaldıran umutlu yolcu...
Aydınlığa türkü yakan güzel insan...
Biz hep onların kirpikl uçlarındaki
Damlalarda sallanıyorduk
VI

Darağaçları çoktu!
Asılacaklar kıyamet gibi, üçer beşer!
Ve siyah bir bıyık gib duruyordu
Hapishane bahçesindeki!
Ve bağıranlar...
Çığlıklar, çok uzaklardan duyuluyordu
Nâzım ağlıyordu!
VII

Onlar ne de olsa komünistti
Cezaları ölüm!
Asılmalıydılar...
Öldürdüklerini sandılar..
Öldüremediler!
Onlar...
Milyonlarca defa çoğaldılar...
VIII

Ölüm neydi ki o delikanlılar için?
Bir iç gıdıklayıcı his...
Dilleri jiletli olanlar, bir çığlıkta çoğaldılar
Onlar ki hikayenin bir hecesiydi
Ve hepsinin dilleri, kesilmişti!
IX

Bir derken; iki, üç...
Beyaz bir güvercin havalanmıştı Moskova'dan...
Yarıp da gökyüzünü, uçup da kurşunlara
Bir anda, minik yüreğine bir kurşun saplanmıştı...
Ey özgürlük!
X

O kan pıhtılarından
Binlercesi çoğalmıştı, çoğalmıştık!
Yırtık pantolonları, çıplak ayakları vardı...
Nâzım'ın Şeyh Bedrettin Destanı'nı
Okurlardı...
Hep bir ağızdan
Ve çığlıklar, karanlıkları
Yırtardı çoktan...

-Yağmur çiseliyor! -