Karanlık yollarda Şiiri - Serpil Koçar

Karanlık Yollarda

Karanlık yollarda yürüyorum hâlâ,
Kaybolan yıllarım düşüyor aklıma.
Gençliğim solgun bir yaprak gibi savruldu,
Çocukluğum suskun, bir masalda unutuldu.

Ne zalimmiş hayat, gülüşü sahte,
İnsanlar acımasız, çıkarı kendi derdinde.
Bir omuz ararken dost bildiğim kaçtı,
Yalnızlığın soğuğu sardı yüreğimde.

Feleğin sillesini yiyen ben değil miyim?
Kaderin tokadıyla yere serildim.
Her darbe biraz daha aldı içimden,
Gözlerimde ışık söndü, düşlerim bitti.

Hamdık, yanıldık, sonunda yandık,
Hayaller uğruna nice yollar tükettik.
Düştük, kalkamadık, susmayı öğrendik,
Yaraların dilinde sessizliğe gömüldük.

Geceyi sabah sanıp çok bekledim,
Bir ışık doğar mı diye boşuna özledim.
Zaman geçti, umut da küle döndü,
Yürek dediğin taş oldu, sözü öldü.

Olgunlaştık dediler, acıyla yoğrulduk,
Kırıldıkça daha çok içine kapandık.
Karanlık yollarda kaybolan biz olduk,
Ne gençlik kaldı geriye, ne çocukluk.