Karanlık yırtıldı Şiiri - Murat Ülkü

Karanlık yırtıldı, ansızın gelen bir el,
Gök kubbede bir ses, kalbimde gizli yel.
Yüreğimde coştu o tarifsiz bir sel,
Yıldızın patlayıp fırlattığı o tül.

Saniyede yayılan o büyük kudret,
Eski ne varsa, sildi bin zahmet.
Bu rüzgar ki, sundu bize bin hikmet,
Yıktı geçmişimi, etti nihayet.

Gözlerin ki benim o en son sığınağım,
Rüzgarında savrulan tozlu toprağım.
Sana doğru esti, bütün durağım,
Sensin bu evrenin tek dayanağım.

Tozdan, külden doğdu yepyeni bir aşk,
Artık bize yasak, hüzünlü her meşk.
Gönlümüz ki şimdi, kudretle sarhoş,
Nova rüzgarından sonsuz bir nükte.

Milyon yıl gezdi o kozmik fırtına,
Geldi, dokundu tam ruhumun ağına.
Şimdi dünya sessiz, her şey bir mana,
Sen ve ben kaldık, dönen o ana.

Zincirler koptu, kalmadı bir bağ,
Geçmişi unuttuk, önümüzde dağ.
Bu değişim bizim en kutlu bağımız,
Sevdamız ki şimdi, en parlak ışık.

Yeniden doğmakmış aşkın tek şartı,
O rüzgar getirdi bize bu kartı.
Gönül denizinde şimdi tek bir fırtına,
Seninle ebedi, sönmeyen hayat.

Nova rüzgarıysa adımız, şahidimizdir gök,
Bu mucize aşkı bir daha kimse görmeyecek.
Kozmosun sırrı artık bu kalpte gizlenecek,
Ebedi yoldaşız; ne zaman ne de devir!