Karanlık Şiir Şiiri - Muzaffer Çağrı Öner

Hiç kimsem yoktu ve avutulmam gerekiyordu
Geceleri canavar gibi çöküyordu üstüme
Hayır!!! Uykum yok. Sabır doldurmaya çalışıp,
nefret kusuyorum.
Gözümde sevgi ne arar, pörtledi kin kusuyor.
Eski sevdiğim geliyor aklıma; sosyal statü fahişesi...
Adı Gaye fakat amacını asla bilmezdi.
Rüzgar nereye eserse, para neredeyse oradaydı;
tatilde, barda, paralı piçin kucağında...
Vurulmuştum fakat insanları tanımaya başlamıştım, yaş yirmi beşti.
Yanılmamışım tabi, fahişe bir sanayiciden hamile kalıp ani bir evlilik yapmış.
Çocuğunu evlendikten altı ay sonra doğurmuş.
Adıma doğru ve isabetli karardı ama çok can yakıcıydı.
Gayeyle en son görüşmemiz arkadaş grubuyla tatile gitmemizdi.
Açılacaktım fakat bunu yapamazdım, birlikte denize girdik,
bol bol sarıldım kokladım yüzdük. Nitekim güzel bir tatildi.
Bu fahişe hakkındaki tek pişmanlığım tatilde onu düzmemem oldu.
Sevginin o yakıcı sıcaklığı penisimi değil aklımı yakmıştı.
Tabi o dönemlerde de hayatın acımasız fakat masala dönüşebilecek, hassas
noktalarından yakalarsan ve biraz kendini kandırırsan pembeleşebileceğini
düşünmüştüm.
Aklıma sıçayım kesinlikle öyle bir şey mümkün değilmiş.